Πολλές φορές έχουμε δει ομάδες να προσπαθούν. Και στο τέλος, να μένουν σε αυτή την προσπάθεια. Ομάδες που τα έδωσαν όλα αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Χωρίς την ουσία. Αυτή δηλαδή που είχε ο ΑΡΗΣ χθες, μαζί με την επιμονή που επέδειξε.
Μέχρι το 45′ και μετά το χαμένο πέναλτι του Γκαρσία, ο ΑΡΗΣ ήταν… αλλού. Οχι ότι ήταν χειρότερος του ΟΦΗ. Σε καμία περίπτωσή. Απλά δεν “έπιασε” τα στάνταρ στα οποία μας έχει συνηθίσει και “έβγαζε” μία επιπολαιότητα στο παιχνίδι του, κυρίως μεσοαμυντικά. Εκεί έκανε τα περισσότερα λάθη, στην προσπάθεια του να προωθήσει τη μπάλα μπροστά. Λάθη που κάποιες φορές έγιναν από τον Ρόουζ ή από κάποιες λάθος τοποθετήσεις των παικτών.
Στην επίθεση από την άλλη, οι ενοχλήσεις του Τόνσο την τελευταία στιγμή έφεραν στην ενδεκάδα τον Γιουνές. Ο Τυνήσιος προσπάθησε αλλά δεν τον βοήθησε το παιχνίδι του ΑΡΗ, όπως και το παιχνίδι του ΟΦΗ. Οτι ανέβαζε δηλαδή ψηλά τις γραμμές του. Εκεί θα μπορούσε να λειτουργήσει καλύτερα ο Ντιγκινί με την ταχύτητα του στον χώρο για να βγει στην πλάτη της άμυνας. Για αυτό με τις αλλαγές των Λάρσον-Μαρτίνες ο Παντελίδης κινήθηκε σωστά, κάνοντας πιο ευέλικτη την ομάδα του και φρεσκάροντας την επίθεσή. Με τον ΑΡΗ στο 2ο μέρος να παράγει τις διπλάσιες τελικές από αυτές που είχε στο πρώτο μέρος. Δηλαδή 14 έναντι των επτά του πρώτου μέρους. Από τις οποίες μόλις δύο θεωρούνται καλές στιγμές.
Η ουσία όμως δεν βρίσκεται στους αριθμούς ή στο τελικό αποτέλεσμα. Αυτό που κρατάει ο ΑΡΗΣ πρώτα είναι η επιμονή του. Η μετάλλαξή του στο δεύτερο μέρος και το… σφυροκόπημα στον ΟΦΗ για περίπου 45 λεπτά. Δεν πτοήθηκε ακόμα και όταν το χρονόμετρο άρχισε να κυλάει υπέρ των Κρητικών. Πίστεψε ότι θα το γυρίσει. Και με την εικόνα που “έβγαζε” στο γήπεδο, έβαλε και τον κόσμο στο παιχνίδι. Σου έδινε την αίσθηση ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα πάρει αυτό που θέλει. Το έχει κάνει κι άλλες φορές. Απλά χθες βρήκε μπροστά του τα δύσκολα και το πέτυχε. Για αυτό έχει μεγαλύτερη αξία η ανατροπή που πέτυχε.
Είναι η θέληση των παικτών. Είναι η νοοτροπία τους. Ο χαρακτήρας που “χτίζουν” ως ομάδα. Και αυτά ξεκινούν από τον προπονητή. Μία νοοτροπία η οποία συνδυάζεται με την ποιότητα που ρόστερ, την εμφανή βελτίωση σε τομείς όπως τα τρεξίματα και το πάσινγκ γκέιμ, για να “φέρουν” την ουσία.
Το δεύτερο ημίχρονο είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα των παραπάνω. Οχι απλά μέχρι το 2-1. Η ομάδα έψαξε κι άλλο γκολ. Και το πέτυχε. Και θα έψαχνε κι άλλο εάν είχε χρόνο. Δεν σταματάει. Δεν… βολεύεται. Δεν επαναπάυεται. Παλεύει. Χωρίς να πελαγοδρομεί αλλά εφαρμόζοντας το πλάνο που έχει. Ο κόσμος το βλέπει. Και γουστάρει. Για αυτό είδαμε πάνω από 15 χιλιάδες στις κερκίδες. Δεν πήγαν στο γήπεδο επειδή έπαιζε ο ΑΡΗΣ με τον ΟΦΗ. Πήγαν επειδή έπαιζε ο ΑΡΗΣ. Επειδή η νέα “ταυτότητα” που αποκτάει η ομάδα, τους αρέσει. Και οι παίκτες φρόντισαν να τους… αποζημιώσουν για ακόμη μία φορά. Το καλύτερο “δώρο” βέβαια θα είναι η 4η θέση, η οποία βρίσκεται ξεκάθαρα στο χέρι του ΑΡΗ. Εστω και μία ισοπαλία στο ΟΑΚΑ, φτάνει για να διατηρήσει το πλεονέκτημα που έχει.